ناصر پورحسن؛ افسانه خوشناموند
چکیده
هدف این مقاله تحلیل روابط ایران و عراق پس از سقوط صدام است. پرسش اصلی این است که با وجود اختلافاتگسترده مرزی و تاریخی ایران و عراق، چه عواملی موجب بهبود و گسترش روابط دو کشور طی سالهای 2013تا 2017 شده است؟ فرضیه پژوهش با بهرهگیری از چارچوب مفهومی «مرز نرم» اینگونه صورت‌بندی شده است: گسترش پیوندهای بین مردم ایران و عراق ...
بیشتر
هدف این مقاله تحلیل روابط ایران و عراق پس از سقوط صدام است. پرسش اصلی این است که با وجود اختلافاتگسترده مرزی و تاریخی ایران و عراق، چه عواملی موجب بهبود و گسترش روابط دو کشور طی سالهای 2013تا 2017 شده است؟ فرضیه پژوهش با بهرهگیری از چارچوب مفهومی «مرز نرم» اینگونه صورت‌بندی شده است: گسترش پیوندهای بین مردم ایران و عراق طی سالهای 2003 تا 2017 که ناشی از هویت مذهبی مشترک است، موجب گسترش روابط دو کشور و تکوین «مرز نرم» بین آنها شده است. یافتههای مقاله نشان میدهد با سقوط صدام و به قدرت رسیدن شیعیان در عراق و محوریت قرار گرفتن مرجعیت، پیوندهای مذهبی بین شیعیان ایران و عراق گسترش یافته است؛ احساس تهدید مشترک هویتی در مقابل داعش، عبور گسترده مردم و کالاها از مرزهای دور کشور، بازسازی عتبات عالیات، راهپیمایی میلیونی زائران شیعه در اربعین حسینی از دیگر عوامل نزدیکی دو کشور میباشد. دادههای این مقاله از منابع کتابخانهای و میدانی گردآوری واستخراج و با روش توصیفی- تحلیلی بررسی شده است.
